Η τεράστια επιτυχία που είχε γνωρίσει το «Dark Side Of The Moon» και το «Wish You Were Here» παγίδεψε τους Pink Floyd, οι οποίοι μετατράπηκαν άθελά τους σε ένα συγκρότημα αρένας. Η παλιά μαγεία μεταξύ συγκροτήματος και κοινού είχε χαθεί. Η πλειοψηφία αυτού του κοινού δεν καταλάβαινε τι ήθελε να τους πει ο Roger Waters με τα τραγούδια του….
Το «Wall» άντλησε την έμπνευσή του από την εξοντωτική, από κάθε άποψη, περιοδεία των Pink Floyd για το δίσκο «Animals». Στη διάρκεια εκείνης της περιοδείας, ο μπασίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος, Roger Waters, υπέκυψε στην κούραση που είχαν προκαλέσει ο ελάχιστος ύπνος, οι πολλοί σταθμοί και ο αμείωτος θαυμασμός του κόσμου. Μια βραδιά που οι Pink Floyd έδιναν συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο του Montreal στον Καναδά, καθώς έπαιζαν το δεύτερο μέρος του «Pigs On The Wing», διάφοροι θεατές πετούσανε πυροτεχνήματα. O Waters άρχισε να βρίζει και να δείχνει φανερά εκνευρισμένος. Στην ίδια συναυλία ένας οπαδός, που βρισκόταν στην πρώτη σειρά, φώναζε και ούρλιαζε συνέχεια. Όταν αυτός ο οπαδός προσπάθησε να ανέβει στη σκηνή, ο Waters του φώναξε: «Come here piggy, piggy, come» και όταν αυτός πλησίασε αρκετά, ο Waters τον έφτυσε στο πρόσωπο. Αργότερα ο Waters σκέφτηκε καλύτερα τόσο το συγκεκριμένο γεγονός όσο και σε ποιο σημείο τον είχε εκτοξεύσει η δημοτικότητα των Pink Floyd.
Όπως δήλωσε πολύ αργότερα ο ίδιος, ο Waters είχε αρχίσει να φαντάζεται βόμβες να πέφτουν κατά τη διάρκεια της συναυλίας πάνω στους θεατές και αυτοί να είναι τόσο εκστασιασμένοι μέσα στην ηδονή της μουσικής, που να ουρλιάζουν από δέος και να ηδονίζονται με τον πόνο. Τέτοιες και πολλές ακόμη σκηνές φανταζότανε καθώς έπαιζε μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο κοινό. Φυσικά και τα υπόλοιπα μέλη των Pink Floyd ένιωθαν παρόμοια αποξένωση με το κοινό τους, αλλά δεν τη βίωναν σε τόσο έντονο και διεστραμμένο βαθμό όσο ο Waters.
Ο Roger Waters, λοιπόν, βρέθηκε σε αδιέξοδο και τελικά βγήκε εκτός εαυτού. Έπρεπε να κάνει μία ενδοσκοπική «βουτιά» στον εαυτό του και, μέσω της αυτοκριτικής, να μπορέσει να ξαναγίνει αυτός που ήτανε κάποτε. Από τον Ιανουάριο του 1978 απομονώθηκε και μέσα από διεργασίες αυτοκριτικής, μίσους, αλλοτρίωσης και πολλές φορές αυτολύπησης με τάσεις αυτοκτονίας, συνειδητοποίησε ότι η συμπεριφορά του ήταν κακή και ότι όσο η καριέρα του έπαιρνε την ανηφόρα τόσο μεγάλωνε το εγώ του. Από εκείνη τη στιγμή, όπως έλεγε, γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφείλεται στην αλαζονεία και την απληστία μας».
Έτσι, μέσα από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του και συγκλονισμένος από τις πράξεις του, έβγαλε αυτόν τον κύκλο οργισμένων τραγουδιών που αποτέλεσε το magnum opus του: το άλμπουμ «The Wall», το οποίο ήταν η προσωπική του εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό. Παράλληλα, όμως, ήταν και μια σχεδόν αυτοβιογραφική διήγηση για τη σχέση του με τη μητέρα του, την παράνοια του εκπαιδευτικού συστήματος -μια κρεατομηχανή που μετατρέπει τα παιδιά σε άβουλα πλάσματα-, την προδοσία της πρώην γυναίκας του, αλλά και τη σύγκρουσή του με την αδηφάγο μουσική βιομηχανία.
Η σύνθεση ,τώρα, του «The Wall» αποτέλεσε αληθινή ψυχική δοκιμασία για τον Roger Waters, κάτι σαν προσωπική λύτρωση. Έτσι, όταν στα τέλη του 1978 εμφανίστηκε στο συγκρότημα με demos που γέμιζαν όχι ένα αλλά τρία άλμπουμς, τα υπόλοιπα μέλη έμειναν έκπληκτα καθώς είχαν απομακρυνθεί από το συγκρότημα και την ομαδική δουλειά και δεν είχαν να προσφέρουν καθόλου καινούριο υλικό. Αυτό έκανε έξαλλο τον ιδιαίτερα ιδιότροπο Waters, ο οποίος δεν είχε καλές σχέσεις με τους υπόλοιπους. Δεν δίσταζε σε καμία περίπτωση να δείχνει ότι αυτός είναι ο αρχηγός, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα μέλη να αγανακτούν με τη συμπεριφορά του και να θέλουν να επιβάλλουν μια ισορροπία. Το ποτήρι όμως είχε ξεχειλίσει για τον Waters. Η ψυχροπολεμική κατάσταση που είχε αρχίσει να εμφανίζεται ανάμεσα στους Pink Floyd είχε φτάσει στην κορύφωσή της. Ο Waters έχοντας αγανακτήσει με το γεγονός ότι ο Wright μετά το «Wish You Were Here» προσέφερε ελάχιστα στο συγκρότημα δεν του άφησε δεύτερη επιλογή. Απαίτησε, λοιπόν, την αποχώρηση του Wright διαφορετικά δεν θα παρέδιδε τα demos και οι Pink Floyd θα έμεναν χωρίς υλικό για δίσκο.
Τελικά, μετά από έντονους διαπληκτισμούς, ο Wright συμφώνησε να φύγει από το συγκρότημα μετά την κυκλοφορία και την προώθηση του «The Wall». Ο Waters με τη σειρά του παρέδωσε τα demos στους υπόλοιπους αλλά ήταν προφανές ότι κάποια κομμάτια έπρεπε να κοπούν ή να διαγραφούν τελείως για να χωρέσουν έστω σε διπλό δίσκο. Γενικά, από μουσικής άποψης, η δουλειά του Waters δεν άρεσε πολύ στους υπόλοιπους. Ο Gilmour έκρινε πως μερικά κομμάτια έπρεπε να αλλαχθούν από λίγο έως ριζικά ενώ το ένα demo από τα τρία απορρίφθηκε και τελικά χρησιμοποιήθηκε αργότερα στον προσωπικό δίσκο του Roger Waters «The Pros And Cons Of Hitchhiking».
Παρόλες τις δυσκολίες, το άλμπουμ «The Wall» κατάφερε να φτάσει στην 25η θέση των πιο εμπορικών άλμπουμς παγκοσμίως έχοντας πουλήσει 30 εκατομμύρια αντίτυπα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου