Σαλβαδόρ Νταλί

Ο Σαλβαδόρ Νταλί, γεννημένος τον Μάιο του 1904 στην πόλη Φιγέρας της Ισπανίας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ζωγράφους. Συνδέθηκε με το καλλιτεχνικό κίνημα του υπερρεαλισμού στο οποίο ανήκε για ένα διάστημα. Αποτελεί έναν από τους περισσότερο γνωστούς ζωγράφους του 20ου αιώνα και μια πολύ εκκεντρική φυσιογνωμία της σύγχρονης τέχνης.

 Ο Νταλί έδειξε τις ικανότητες που διέθετε σε σχετικά νεαρή ηλικία, ο πατέρας του όμως (δικηγόρος & συμβολαιογράφος) δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται για το γεγονός. Χάρη στην συμπαράσταση της μητέρας του, όμως, ο Νταλί παρακολούθησε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στη Δημοτική σχολή σχεδίου της πόλης του. Tο 1916 φιλοξενήθηκε από την οικογένεια του τοπικού καλλιτέχνη Ramon Pichot, της πόλης Καδακές, στη διάρκεια θερινών διακοπών της οικογένειας Νταλί, όπου και ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με την μοντέρνα ζωγραφική.

Σε ηλικία 15 ετών, ο Νταλί συμμετείχε στη δημόσια έκθεση του Δημοτικού Θεάτρου του Φιγέρας. Το 1921 έχασε την μητέρα του από καρκίνο ενώ μετά το θάνατό της, ο πατέρας του παντρεύτηκε την αδελφή της, γεγονός που δεν αποδέχτηκε ο Νταλί, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα εγκαθίσταται στη Μαδρίτη όπου και ξεκινά τις σπουδές του στην Ακαδημία των Τεχνών.

Αυτή την περίοδο, ο Νταλί πειραματίζεται με τον κυβισμό. Επίσης, έρχεται σε επαφή με το ριζοσπαστικό κίνημα του ντανταϊσμού το οποίο θα επηρεάσει σημαντικά το έργο του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Συνδέεται παράλληλα φιλικά με τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ.

Το 1926 αποβλήθηκε απ'ο την ακαδημία, διότι δήλωσε πως κανένας καθηγητής δεν είναι άξιος να τον κρίνει. Την ίδια χρονιά συναντά τον Πικάσο στο Παρίσι, ο οποίος τον επηρέασε αρκετά, κάτι το οποίο φαίνεται στα έργα του Νταλί. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει και διαμορφώνει το δικό του ύφος.

Το 1929, ο Νταλί συνεργάζεται με τον Λουίς Μπουνιουέλ για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους "Ανδαλουσιανός Σκύλος". Ο Νταλί βοηθά ουσιαστικά στο σενάριο της ταινίας, η οποία έχει στοιχεία άκρως υπερρεαλιστικά και ονειρικά. Παράλληλα, ο Νταλί γνωρίζει την μελλοντική σύζυγο του και μούσα του, Ελένα Ντμτρίεβνα Ντελούβινα Ντιακόνοβα, ρωσικής καταγωγής, περισσότερο γνωστή ως Γκαλά (από το όνομα Γαλάτεια).

Ο Νταλί συμμετέχει στην πρώτη μεγάλη υπερρεαλιστική έκθεση στην Αμερική, το 1932, όπου και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Λίγο αργότερα όμως, ο Αντρέ Μπρετόν τον διαγράφει από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω των πολιτικών θέσεων του, κυρίως σε ότι αφορά την υποστήριξη που φαίνεται να παρέχει στον Φράνκο της Ισπανίας.

Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη, ο Νταλί μαζί με την Γκαλά, εγκαθίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940 όπου και θα ζήσει για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Μετά την παραμονή του στην Αμερική, περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ισπανία. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την δικτατορία του Φράνκο, προκαλεί δυσμενή σχόλια, τα οποία επεκτείνονται συχνά και στα καλλιτεχνικά του έργα. Την περίοδο 1960 - 1974 εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά για την δημιουργία του Θεάτρου-Μουσείου Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο Φιγέρας.

Το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος της Ισπανίας του απονέμει τον τίτλο του μαρκήσιου. Την ίδια χρονιά, στις 10 Ιουνίου πεθαίνει η Γκαλά, γεγονός που προκαλεί έντονη θλίψη στον Νταλί, ο οποίος αποπειράται να αυτοκτονήσει.

Ο Νταλί πέθανε τελικά από καρδιακό επεισόδιο στις 23 Ιανουαρίου του 1989 στην πόλη που γεννήθηκε. Ο τάφος του βρίσκεται μέσα στο Μουσείο του στο Φιγέρας.

René Magritte

Ο Ρενέ Μαγκρίτ γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1898 στην πόλη Λεσσίν του Βελγίου. Ήταν ένας σουρρεαλιστής καλλιτέχνης με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού.

 Σπούδασε για δύο χρόνια στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών, από το 1916 μέχρι το 1918. Εκεί γνωρίστηκε με την Ζωρζέτ Μπερζέ με την οποία παντρεύτηκε το 1922.

Ο Μαγκρίτ δούλεψε σε εργοστάσιο που κατασκεύαζε ταπετσαρίες, και σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις μέχρι το 1926. Τότε υπέγραψε συμβόλαιο με την Galerie la Centaure των Βρυξελλών, γεγονός που του επέτρεψε να ασχολείται συνέχεια με την ζωγραφική. Το 1926, ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τον πρώτο του σουρρεαλιστικό πίνακα, Le jockey perdu, και έκανε την πρώτη του έκθεση στις Βρυξέλλες το 1927. Οι κριτικοί τού επιτέθηκαν μαζικά. Απογοητευμένος με την αποτυχία, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρρεαλιστών.

Όταν η Galerie la Centaure έκλεισε και τα εισοδήματα από το συμβόλαιο σταμάτησαν, ο Μαγκρίτ επέστρεψε στις Βρυξέλλες και εργάστηκε στη διαφήμιση. Κατόπιν, έφτιαξε με τον αδελφό του ένα πρακτορείο με το οποίο έβγαζαν τα προς το ζην. Την εποχή της γερμανικής κατοχής του Βελγίου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε στις Βρυξέλλες, χάνοντας την επαφή με τον Μπρετόν. Εκείνη την εποχή αποκήρυξε την βία και την απαισιοδοξία των προηγουμένων έργων του, αν και αργότερα επέστρεψε στα ίδια θέματα.

Ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος. Στα έργα του συχνά παραθέτει συνηθισμένα αντικείμενα, ή κάποιο ασυνήθιστο πλαίσιο, δίνοντας νέες ερμηνείες σε γνωστά αντικείμενα. Η χρήση αντικειμένων διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται, είναι χαρακτηριστική στο έργο του Η προδοσία των εικόνων (La trahison des images), όπου μία πίπα καπνιστή παρουσιάζεται σαν μοντέλο για διαφήμιση μαγαζιού εμπορίας καπνού. Κάτω από την πίπα ο Μαγκρίτ έγραψε την φράση «Αυτό δεν είναι μία πίπα» («Ceci n'est pas une pipe»), που μοιάζει με οξύμωρο, αλλά σημαίνει πως η ζωγραφιά δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στο βιβλίο του Αυτό δεν είναι μία πίπα, ο γάλλος κριτικός Μισέλ Φουκώ αναλύει την ζωγραφική του πίνακα του Μαγκρίτ και αυτό το παράδοξο.

Η τέχνη του Μαγκρίτ δείχνει ένα πιο αντιπροσωπευτικό ύφος του σουρρεαλισμού σε σύγκριση με το «αυτόματο» ύφος που συναντούμε σε έργα καλλιτεχνών όπως ο Χουάν Μιρό. Εκτός από φανταστικά στοιχεία, το έργο του είναι συχνά πνευματώδες και διασκεδαστικό. Επίσης ζωγράφισε μια σειρά σουρρεαλιστικής εκδοχής άλλων γνωστών πινάκων.

Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:
Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.

Στις ΗΠΑ εκτέθηκαν τα έργα του στη Νέα Υόρκη το 1936 και ξανά στην ίδια πόλη σε δύο εκθέσεις, το 1965 στο Μουσείο Μοντέρνα Τέχνης και το 1992 στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης.

Ο Μαγκρίτ πέθανε από καρκίνο τον Αύγουστο του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ (Schaarbeek) των Βρυξελλών.

Πηγή: Βικιπαίδεια 

Paul Desmond

Λίγα λόγια για τον αγαπημένο Paul Desmond:

 Γεννήθηκε στον Σαν Φρανσίσκο το Νοέμβρη του 1924. Ήταν άλτο σαξοφωνίστας, συνθέτης και γνωστός για το έργο που έκανε με το κουαρτέτο του Dave Brubeck - Dave Brubeck Quartet - με το οποίο έκανε και την γνωστή επιτυχία "Take Five". Εκτός από την συνεργασία του με τον Dave Brubeck, είχε και δικά του μουσικά σύνολα, με τα οποία έκανε σημαντικές συνεργασίες όπως πχ ο Gerry Mulligan, ο Jim Hall και Chet Baker.

Ο Paul Desmond ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς που ήρθαν από την "cool jazz" σκηνή της Δυτικής Ακτής και , εκτός των άλλων, ήταν και ο κάτοχος ενός θρυλικού και ιδιοσυγκρασιακού πνεύματος. Δεδομένου ότι μαζί με τον Art Pepper είναι από τους λίγους μουσικούς της γενιάς του που δεν επέλεξαν να βαδίσουν στα χνάρια του Charlie Parker, o Paul Desmond, επηρεασμένος από τους Lester Young & Lee Konitz, με τους ήπιους μελωδικούς αυτοσχεδιασμούς του και την ικανότητα να παίζει σε υψηλές νότες, εξέλιξε και διεύρυνε τους ορίζοντες των δυνατοτήτων των πνευστών. Ταυτόχρονα, το ιδιοσυγκρασιακό πνεύμα σε συνδυασμό με την οξυδέρκειά του, χάρισαν για πάντα στον κόσμο της τζαζ ένα μουσικό, του οποίου η προσωπικότητα υπήρξε ανέκαθεν το μεγάλο του προσόν.

Πέθανε σε ηλικία 52 ετών, τον Μάιο του 1977, νικημένος από την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε. Λίγους μήνες πριν, ανέβηκε στη σκηνή για τελευταία φορά με τον καλό του φίλο και συνεργάτη Dave Brubeck.

                        

Επιλεγμένη Δισκογραφία:

• 1950  The Dave Brubeck Octet 
• 1951  Brubeck/Desmond 
• 1951  Jazz At Storyville 
• 1952  The Dave Brubeck Quartet
• 1953  Jazz at the College of the Pacific 
• 1954  Jazz Goes to College 
• 1954  Brubeck Time 
• 1954  Gerry Mulligan/Paul Desmond 
• 1956  The Paul Desmond Quartet With Don Elliott 
• 1956  Jazz Impressions of U.S.A. 
• 1957  Dave Digs Disney 
• 1959  Gone With the Wind
• 1959  Time Out 
• 1961  Time Further Out
• 1961  The Complete Recordings Of The Paul Desmond Quartet With Jim Hall 
• 1961  Take Five 
• 1962  Bossa Nova U.S.A. 
• 1963  Take Ten 
• 1965  Time In 
• 1966  Anything Goes!
• 1966  The Quartet 
• 1968  Summertime 
• 1969  Bridge Over Troubled Water
• 1971  The Only Recorded Performance of Paul Desmond With the Modern Jazz Quartet
• 1972  We're All Together Again for the First Time
• 1973  Skylark
• 1973  Giant Box
• 1974  She Was Too Good to Me
• 1974  Pure Desmond
• 1975  Like Someone in Love
• 1975  Concierto
• 1975  1975: The Duets
• 1975  The Paul Desmond Quartet Live
• 1976  25th Anniversary Reunion
• 1977  You Can't Go Home Again
• 1977  The Best Thing for You
• 1977  Watermark

                        

Μια καθημερινότητα...

Της Μαρίνας:

Mια πρωινή, σχεδόν μεσημεριάτικη ξαφνική επίσκεψη, με ύφος από τη μια μεριά ευχάριστης αναγκαιότητας και από την άλλη λησμονημένης συντροφικότητας, ήταν το τραπέζι που στρώθηκε σήμερα..!! Αν προσθέσεις στο μενού το σοκ των καινούριων δεδομένων για κυρίως πιάτο, για σαλάτα τις αμφισβητήσεις και για επιδόρπιο τον χρόνο που απαιτείται για να βρεθούν οι ισορροπίες που χρειάζονται, το δείπνο μπορείς να πεις πως είχε μεγάλη επιτυχία, μιας και δεν λείψανε οι γουλιές συγκρατημένων συγκινήσεων και τα ξεδιπλώματα της καρδιάς, έτσι για να φανερωθεί πως δεν έχει αλλάξει τίποτα και για να βγάλει ψεύτρα την υπόνοια πως οι φιλίες κάποια στιγμή σε προδίδουν και σε αφήνουν μόνο...!!!

 Στην ομαλή αγωνία της να πασχίζει η επαφή με έντεχνο τρόπο να λύνει το κουβάρι της παρεξηγημένης αναλύσεως των γεγονότων που χρόνισαν και δεν καταστάλαξαν ακόμη.. ''ωχ..!! πέρασε η ώρα... αν καθυστερήσω κι άλλο θα το στήσω το κορίτσι...'' και να σου ένα παράλληλο τρεχαντήρι να πλέει από το δωμάτιο στη κουζίνα και από τη κουζίνα στο μπάνιο και πάλι από την αρχή.. Λίγο να ετοιμαστεί, λίγο να συμμαζέψει τα όσα δεν είναι ασυμμάζευτα,- μα απόμειναν κι έχουν την προοπτική για μιας επόμενης ημέρας την καθαριότητα-, λίγο για να ρίξει νερό στις ενοχές που άλλες καλώς και άλλες κακώς βγάλαν το πρόσωπό τους και σου κάνουν "τζα" παίζοντας το δικό τους το παιχνίδι, λίγο για να πλύνει δόντια που συγκρατήθηκαν και δεν βγήκαν σεργιάνι να καταβροχθίσουν ό,τι βρουν μπροστά τους...!!! Και έσω έτοιμη... εδώ είναι τα ψιλά μου... να πάρω τα κλειδιά μου.. δεν έχω το κινητό μου.. γίνεται πολύ ωραίο τραγούδι, ρυθμικό αυτό του προσωρινού αποχαιρετισμού της σιγουριάς της οικίας, που στην επιστροφή του σε βάζει να κάνεις τον απολογισμό σου και να αναρωτιέσαι τελικά αν έκανα καλά που βγήκα...!!!

Κι ενώ κλασικά ο ήλιος έδυε προς την κλασική του κατεύθυνση, κλασική ξεκίνησε η βραδιά σε τύπο μπαλέτου, μικρού και μεγάλου δυναμικού.. από αυτό που τα μικρά σε κάνουν να ευθυμείς και οι μεγάλοι σου προκαλούνε δέος..!!! Μετράς κινήσεις που να 'χουν αρμονία, αποκρυπτογραφείς χορογραφίες, ψάχνει να βρει ταλέντα ο κρυφός σου εκτιμητής νέων ταλέντων.. δυο-τρεις δόσεις μοντέρνου για να ονειροπολεί ο νους τις δικές του υποτιθέμενες επιδόσεις και μια δόση σύγχρονου, για να ξεσηκώνονται χειροκροτήματα που συμμετέχουν δίνοντας το τέμπο..!! Ένα πολύ καλό ζέσταμα λοιπόν, για να αρχίσει η διάθεση να αμφιταλαντεύεται για τις μετέπειτα προθέσεις της... ''να ρθω βρε φίλη.... να μην έρθω... είναι και η εκδήλωση για την γενοκτονία κάπου στο κέντρο, στη Ροτόντα..!! στην Αγίας Σοφίας..!! ή στο σπιτάκι μου τελικά να αποτρέψω την πρόβλεψη μιας δικής μου γενοκτονίας..!!''

Η απάντηση δόθηκε από έναν και μόνον αριθμό... τρία ευρώ το έλλειμμα της ολοφάνερης πτωχίας... τρις η ώρα θα σε πάει αν πας τελικά και το πρωινό ξύπνημα πάλι θα ακυρωθεί.. τρία λεωφορεία έτσι κι αλλιώς θα πάρεις... τρία πουλάκια κάθονταν στου μυαλού σου τον μετεωρισμό.. και εν τέλει, μετά μιας φιλοσοφικής αναλύσεως καθοδόν για τις διαπροσωπικές σχέσεις και τα προβλήματά τους και μιας αλλαγής οχήματος και θέματος για τις αιτίες των αλλοιώσεων των προσωπικοτήτων που υπόκεινται οι άνθρωποι μεγαλώνοντας, μας αποδέχτηκε ο αποχωρισμός... καλά να περάσεις φιλενάδα κι εγώ ας περάσω μια βόλτα από το κέντρο... στη Ροτόντα είπαμε..!! στην Αγίας Σοφίας..!! μα τελικά όχι ακόμα στο σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου, να μείνει και τίποτα στην άδεια τσέπη και την όσο είναι δυνατόν καθαρή ματιά του οφθαλμού της ψυχής...!!!

"Στάση Καμάρα", δηλώνει η ηλεκτρονική εκφωνήτρια και η πιστή ακολουθία του προστάγματος της καθόδου και των νοητών σχεδίων για να ανηφορίσει το σώμα και να δακρύσει η καρδιά για τις χαμένες εκείνες πατρίδες που δεν γνώρισε προσωπικά, δεν διδάχτηκε ουσιαστικά, μα την πονάει βαθιά... τί σου είναι αυτό το DNA..!! Θαυμάσιο το κάθε υπόλειμμά του στο αίμα σου, αλλονών ιστορίες που ψιθυρίζουν το πένθος, τον πόνο, τον χαμό κι αυτή χαμένη στα συναισθήματα κινεί για την Ροτόντα...!! Μα με το που φτάνει εκεί η αδημονία ... αρπάζει άρον άρον τα πόδια της, τα τοποθετεί όπως να 'ναι στους ώμους της και όπου φύγει-φύγει με προορισμό την Αγίας Σοφίας... Δεν αντέχεται πλέον η διαταραχή της κοινής ησυχίας από τους μεταλλικούς ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας και των συναυτώ οργάνων που συνοδεύονται από χροιές κακών ονείρων σε τύπου άγριου θρίλερ... Αυτή μια απλή ποντιακή λίρα αποζητούσε...!!!

Εν μέρει, αποτυχημένη και η δεύτερη προσπάθεια.. Μπορεί ο χώρος να 'τανε σωστός, μα ο χρόνος έφτασε πολύ αργά.. Φάνταζε η αργοπορία του στα στοιβαγμένα πλαστικά καθίσματα, το ένα πάνω στο άλλο μέχρι 'κει πάνω... πως το κάνανε αυτό θαυμάζει και αναρωτιέται..!! Σαν την αλληλοδιαδοχή των καταστάσεων που δεν καταλαβαίνεις πότε γυρίζουνε σελίδες και αλλάζουν θέματα...!! Το μήνυμα πάρθηκε αμέσως.. Η εκδήλωση έθεσε τέλος..!!

Αλλαγή πλεύσης και προγράμματος.. Βουρ την ροπή την παίρνει ο κατήφορος για την παραλία... Ε! και δεν το παίρνω με τα πόδια μέχρι σπίτι..!!! "Είναι αργάμιση και είμαι μακριά... μα άμα κουραστώ έχω το περιθώρια να πάρω κάποιο τελευταίο λεωφορείο", ήταν τα τελευταίο λόγια μιας παλαιάς φωνής που ακούστηκε.. "γιατί όχι", της απαντά η σκέψη του σήμερα που ξεχάστηκε, ευφυέστατα ή ανοητότατα ακόμα δεν ξέρω..!! Όλα ξεκίνησαν για να' ναι τελευταία... η τελευταία ματιά στα παραπατήματα μιας μεθυσμένης φιγούρας που σου φέρνει θλίψει.. Λυμένο ζωνάρι, λυμένα τα πόδια να αποζητούν ένα παγκάκι γιατί δεν αντέχουν άλλο... ούτε κι εσύ αντέχεις να μην μπορείς να βοηθήσεις... φίλε αισθάνεσαι καλά...;; πάρε άνθρωπε ταξί να πας στο σπίτι...!! Και η αγάπη έχει εκλείψει, μα πρώτα η δική σου η ανήμπορη που πάει.. φεύγει και απομακρύνεται χύνοντας απλά ένα δάκρυ σιωπηλό, να στάξει κάτω στο δρόμο.. πόσο κάτω είναι ικανή η μέθη να ρίξει τον άνθρωπο και ακόμα πιο κάτω την ανθρωπιά της νηφαλιότητας που πάντα είναι πρόθυμη για να παρεξηγεί και ν΄αποστρέφεται..!!

Για τον Πόντο κίνησες, μα βρέθηκες στην Κρήτη... σιγοστόλιστηκαν με μια απρόοπτη μαντινάδα οι ήχοι σου.. Σαν την καλή μύγα που ακολουθεί το γαλάζιο εκείνο φως και δεν μπορεί να του αντισταθεί μα στο τέλος σκοτώνεται, ακολούθησε η δίψα τη μουσική... Τώρα για τον αν σκοτώθηκε ή όχι ακόμα το αναρωτιέμαι...!! Τσουπ, βρέθηκε εντός του ανοιχτού αμφιθεάτρου η μοναχική αυτή φιγούρα.. Κόσμος πολύς να κάθεται, χορευτικά να χορεύουν και πέρα η ορχήστρα... στάθηκε ορθή... Ακούμπησε στον στύλο την κουρασμένη της διάθεση να ξαποστάσει και να αφουγκραστεί...!!! Για τον Πόντο κίνησε, μα βρέθηκε στην Κρήτη.. και μια συνάντηση προσωπικοτήτων περιεργάστηκε δειλά, με μια προσοχή προς όλα της τα σημεία, μα παρεξηγήσιμα κρυμμένη πίσω από την δισταχτικότητα σε βαθμό να κατηγορηθεί για αδιαφορία..!!! Επακόλουθο μιας ανησυχίας μην πάρουν αέρα μυαλά από ανύπαρκτους ανέμους.. άσε που κάθε τόσο αιωρούνταν τριγύρω και μια απαίτηση για την επιστροφή της χαμένης μοναξιάς που διεκόπη απότομα από την παραφωνία αυτής της αντρικής συγχορδίας..!! "Θέλω πίσω την χαμένη μοναξιά μου", φώναζε κάθε τόσο το παιδί, μα ο άγνωστος που απαγορεύεται να του μιλάς, ζητούσε μια ακόμη καραμέλα... υπογλυκαιμία άραγε ή δοκιμαστής καινούριων γεύσεων... ίσως και τα δύο..!! Μα τί θέλω και τριγυρνάω μόνη..!!

Αργάμιση η ώρα και λίγο πιο αργά... μισός κόπος με τα πόδια και το τελευταίο λεωφορείο που παραλίγο να χάσεις, ο άλλος μισός με το ταξί και μια διάθεση να εξιστορήσεις στον οδηγό την περιπέτεια που κάποιοι ονομάζουν καθημερινότητα, λες και είναι ο μπάρμαν και η ταρίφα το ποτό που θα δώσεις τα τελευταία σου χρήματα... κι εσύ ολόκληρος ή σε χίλια δυο κομμάτια ακόμα δεν ξέρεις, ανοίγεις την πόρτα της ζεστής σου οικίας... Πόσο όμορφη είναι όταν έρχεσαι απ΄έξω και ψιθυρίζεις στους τοίχους που σε περιμένουνε να μπεις, βάζοντας στο ζύγι έναν γρήγορο απολογισμό... Μα τί θέλω και τριγυρνάω μόνη..!!!

                        

SiLeNzIo Live Band @ Proto Patoma

H SiLeNzIo Live Band σας προσκαλεί στο Πρώτο Πάτωμα (Τσιμισκή 97, 1ος όροφος) την Παρασκευή 25 Μαΐου 2012, για μια όμορφη βραδιά με ροκ μπαλάντες αλλά και με δικά της τραγούδια!

 Τηλ.:2310 - 223331
 Έναρξη: 22.30

Δημήτρης Τόλιος (Κιθάρα,Φωνή)
Ελένη Αγριμάκη (Πιάνο,Φωνή)

 Να είστε όλοι εκεί!

Sultans Of Swing

Το πρώτο σινγκλ που κυκλοφόρησαν οι Dire Straits και η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στα Pathway Studios του Βορείου Λονδίνου το 1977 ως δοκιμαστικό (demo) και στις 19 Μαΐου 1978 κυκλοφόρησε, αλλά παραδόξως πέρασε απαρατήρητο, παρά τις προσδοκίες. Η επιτυχία του αποδείχθηκε βραδυφλεγής και άρχισε να ακούγεται έξι μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ του συγκροτήματος, τον Οκτώβριο του 1978. Τους πρώτους μήνες του 1979 ανέβηκε στο Νο10, τόσο του αγγλικού, όσο και του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών, βοηθώντας και την επιτυχία του άλμπουμ.

Με τους ντυλανικούς στίχους και το «οικονομικό» παίξιμο στην κιθάρα, το τραγούδι σημάδεψε μια εποχή που σηματοδοτείται από τη φθίνουσα πορεία της μουσικής ντίσκο και την άνοδο του πανκ-ροκ. To Sultans of Swing αναφέρεται στα μέλη ενός τζαζ γκρουπ της εργατικής τάξης, που το μόνο που θέλουν είναι να παίξουν τη μουσική τους και δεν τους ενδιαφέρει η επιτυχία.

Το σόλο του Μαρκ Νόπφλερ στην κιθάρα κατατάχθηκε στην 22η θέση στον κατάλογο με τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο, που κατάρτισε το περιοδικό Guitar World. Η απόλυτη ερμηνεία του τραγουδιού είναι η 11λεπτη ζωντανή εκδοχή του στη συναυλία συμπαράστασης για την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα, που δόθηκε στο Γουέμπλεϊ το 1988, με τη συμμετοχή του Έρικ Κλάπτον.

                      

Νίκος Γκάτσος

Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στην Ασέα Αρκαδίας από τους αγρότες Γεώργιο Γκάτσο και Βασιλική Βασιλοπούλου. Σε ηλικία πέντε ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος, από τους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, πέθανε στο πλοίο και τον πέταξαν στον Ατλαντικό.

 Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του και την αδερφή του και άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά "Νέα Εστία" (1931-32) και "Ρυθμός" (1933). Την ίδια περίοδο δημοσίευσε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά "Μακεδονικές Ημέρες", "Ρυθμός" και "Τα Νέα Γράμματα" (για τον Κωστή Μπαστιά, την Μυρτιώτισσα και τον Θράσο Καστανάκη αντίστοιχα), ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τα "Καλλιτεχνικά Νέα" και τα "Φιλολογικά χρονικά". Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον Οδυσσέα Ελύτη το 1936. Συνδέθηκε με το ρεύμα του ελληνικού υπερρεαλισμού.

Το μοναδικό βιβλίο που εξέδωσε όσο ζούσε είναι η ποιητική σύνθεση "Αμοργός" (Αετός, 1943), η οποία θεωρείται κορυφαία δημιουργία του ελληνικού υπερρεαλισμού με τεράστια επίδραση στους νεότερους ποιητές. Έκτοτε δημοσίευσε τρία ακόμη ποιήματα: το "Ελεγείο" και το "Ο ιππότης κι ο θάνατος", που από το 1969 και μετά περιέχονται στο βιβλίο "Αμοργός", και το "Τραγούδι του παλιού καιρού", αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη.

Ο Γκάτσος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μετάφραση θεατρικών έργων, κυρίως για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Αφορμή υπήρξε το έργο "Ματωμένος γάμος" του Ισπανού ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, που το μετέφρασε το 1943, εκδόθηκε από τον Ίκαρο το 1945 και ανέβηκε από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης το 1948. Μετέφρασε δύο ακόμη θεατρικά έργα του Λόρκα, "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" (1954) και "Ο Περλιμπλίν και η Μπελίσα" (1959). Παράλληλα και για βιοποριστικούς λόγους συνεργάστηκε με την "Αγγλοελληνική επιθεώρηση" ως μεταφραστής και με την Ελληνική Ραδιοφωνία ως μεταφραστής, διασκευαστής και ραδιοσκηνοθέτης.

Η μεγάλη συνεισφορά του Γκάτσου, ωστόσο, είναι στο τραγούδι ως στιχουργού. Έφερε την ποίηση στον στίχο και κατάφερε να δώσει, κυρίως μέσω της συνεργασίας του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον κανόνα του ποιητικού τραγουδιού. Συνεργάστηκε, επίσης, με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Δήμο Μούτση, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Χριστόδουλο Χάλαρη, καθώς και με νεώτερους συνθέτες. Γράφοντας συνήθως πάνω στη μελωδία, με πρώτο το "Χάρτινο το φεγγαράκι", μίλησαν στις καρδιές του κόσμου πολλά μεμονωμένα τραγούδια του, καθώς κυκλοφορούσαν σε δισκάκια 45 στροφών, αλλά και ως αυτούσιοι κύκλοι όπως η "Μυθολογία" (1965), το "Ένα μεσημέρι" (1966), η "Επιστροφή" (1970), το "Σπίτι μου σπιτάκι μου" (1972) κ.α.. Το σύνολο του στιχουργικού του έργου βρίσκεται συγκεντρωμένο στον τόμο "Όλα τα τραγούδια".

Ποιήματα και στίχοι του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Δανέζικα, Ισπανικά, Ιταλικά, Καταλανικά, Κορεατικά, Σουηδικά, Τουρκικά, Φινλανδικά.

Το 1987 τιμήθηκε με το Βραβείο του Δήμου Αθηναίων για το σύνολο του έργου του, ενώ το 1991 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Αντεπιστέλλοντος Μέλους της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Γραμμάτων της Βαρκελώνης για τη συμβολή του στη διάδοση της ισπανικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

Επιλεγμένη Δισκογραφία:

Σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι:

• 1965: «Μυθολογία», με τον Γιώργο Ρωμανό. 
• 1965: «Ματωμένος γάμος», (από το θεατρικό έργο του F. G. Lorca, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου), με τον Λάκη Παππά. 
• 1970: «Επιστροφή», με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δήμητρα Γαλάνη. 
• 1971: «Της Γης το Χρυσάφι», με τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη.
• 1976: «Αθανασία», με τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη. 
• 1976: «Τα Παράλογα», με την Μαρία Φαραντούρη, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Διονύση Σαββόπουλο, την Μελίνα Μερκούρη και τον Ηλία Λιούγκο. 
• 1986: «Χειμωνιάτικος Ήλιος», με τον Μανώλη Μητσιά. 
• 1986: «Σκοτεινή Μητέρα», με την Μαρία Φαραντούρη. 
• 1988: «Οι Μύθοι μιας Γυναίκας», με τη Νάνα Μούσχουρη. 
• 1993: «Αντικατοπτρισμοί», με την Αλίκη Καγιαλόγλου (ο Γκάτσος έγραψε τους στίχους πάνω στις μελωδίες του έργου: "Reflections" που ηχογραφήθηκε το 1969, κατά την παραμονή του Μ. Χατζιδάκι στην Αμερική, με την μπάντα New York Rock & Roll Ensemble).

Σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη:

• 1974: «Θαλασσινά φεγγάρια», με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, την Βίκυ Μοσχολιού και την Μαρία Φαραντούρη.

Σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου:

• 1966: «Ένα μεσημέρι», με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, την Βίκυ Μοσχολιού, και τον Σταμάτη Κόκοτα. 
• 1969: «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας» (από το ποιητικό έργο του F. G. Lorca, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου), με τους Μάνο Κατράκη και Κώστα Πασχάλη. 
• 1974: «Νύν και Αεί», με την Βίκυ Μοσχολιού και τον Νίκο Δημητράτο. 
• 1983: «Ρεμπέτικο», με τον Νίκο Δημητράτο, τον Τάκη Μπίνη, και την Σωτηρία Λεονάρδου. 
• 1991: «Τα κατά Μάρκον», με τον Γιώργο Νταλάρα. 
• 1994: «Αγάπη είν' η ζωή», (έξι τραγούδια σε στίχους του Ν. Γκάτσου), με την Νάνα Μούσχουρη.

Λένα Χορν (Lena Horne)

Περίφημη Αμερικανίδα τζαζ τραγουδίστρια, ηθοποιός και πολιτική ακτιβίστρια.

 Η Λένα Μέρι Καλχούν Χορν, όπως ήταν το πλήρες όνομά της, γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1917 στη Νέα Υόρκη από ευκατάστατη οικογένεια με ινδιάνικες και αφρικάνικες ρίζες. Το 1933 και σε ηλικία 16 ετών εγκατέλειψε το Λύκειο και ξεκίνησε την καριέρα της στο ονομαστό Cotton Club της Νέας Υόρκης, που άκμασε την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και φιλοξένησε όλα τα μεγάλα ονόματα της τζαζ.

Τη δεκαετία του ‘40 μετακόμισε στο Χόλιγουντ, παίζοντας μικρούς και δεύτερους ρόλους. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το «Stormy Weather» - το τραγούδι των τίτλων από την ομώνυμη ταινία στην οποία ερμήνευε τον ρόλο της Σελίνας Ρότζερς. Ο κινηματογράφος και το θέατρο,οι δίσκοι μπλουζ και τζαζ, τα νάιτ κλαμπ και οι μουσικές σκηνές έγιναν τα συστατικά της ζωής της. Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία στο Μπροντγουέι ήρθε το 1957 με το «Jamaica».

Εκτός των άλλων, αναμίχθηκε από νεαρής ηλικίας στο κίνημα των αφροαμερικανών για πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες. Επίσης, συμμετείχε στη μεγάλη αντιρατσιστική πορεία στην Ουάσιγκτον, που οργάνωσε το καλοκαίρι του 1963 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Το 1980 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σόουμπιζ και οι εμφανίσεις της από τότε έγιναν σποραδικές μέχρι τη δεκαετία του ‘90. Η Χορν κέρδισε 4 Γκράμι και δεκάδες άλλα βραβεία και διακρίσεις για τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες και την πολιτική της δράση. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε δύο παιδιά.

Η Χορν, με την αισθησιακή φωνή και την εξωτική ομορφιά, υπήρξε σύμβολο χειραφέτησης για την αφροαμερικανίδα γυναίκα. Όταν η Χάλε Μπέρι έγινε η πρώτη μαύρη που κέρδισε Όσκαρ ερμηνείας το 2002, δήλωσε: «Αυτή η στιγμή είναι για τη Λένα Χορν, την Ντόροθι Ντάντριτζ, την Νταϊάν Κάρολ… για κάθε ανώνυμη μαύρη γυναίκα, που τώρα έχει μια ευκαιρία, επειδή η πόρτα αυτή άνοιξε απόψε».

Η Λένα Χορν πέθανε πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 ετών, στις 9 Μαΐου 2010.

                       

Thessaloniki...my love!

Ένα πολύ όμορφο βίντεο για την πόλη που αγαπάμε...Σ'αυτό θα δείτε πλάνα της Θεσσαλονίκης, στο φως της ημέρας αλλά και κάτω από τα φώτα...της νύχτας, από διάφορα χαρακτηριστικά μέρη όπως π.χ.  Άνω Πόλη, Παραλία, Αριστοτέλους κλπ. Τimelapse στη Θεσσαλονίκη λοιπόν!

                     

Silenzio Live Band @ Πρώτο Πάτωμα

H SiLeNzIo Live Band σας προσκαλεί στο Πρώτο Πάτωμα (Τσιμισκή 97, 1ος όροφος) την Παρασκευή 11 Μαΐου 2012, για μια όμορφη βραδιά με ροκ μπαλάντες αλλά και με δικά της τραγούδια!

Τηλ.:2310 - 223331
 Έναρξη: 22.30

Δημήτρης Τόλιος (Κιθάρα,Φωνή)
Ελένη Αγριμάκη (Πιάνο,Φωνή)

 Να είστε όλοι εκεί!

Κοινό μυστικό

Μία ταινία μικρού μήκους των Κωστή Ασικέλη και θοδωρή Αδάμου
Παραγωγή:Filma3 films 2010-2011
Παίζουν οι ηθοποιοί:Όλγα Κατσιώκαλη,Ευγενία Σαμαρά,Γιώργος Καριπίδης,Φίλιππος Παπαλεξάνδρου,Πέτρος Θεοδώρου

  

                       

Σε βλέπω, με ακούς;

Ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Αδάμου και του Κωστή Ασικέλη. Βραβεύτηκε στο 12o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Πολιτισμού Πάτρας (2010) με ειδικό βραβείο καλύτερης ταινίας με ευαισθησία σε άτομα με αναπηρία. Προβλήθηκε, επίσης, στο Φεστιβάλ ταινιών της Νάουσας (2009)

 Πρωταγωνιστούν: Φίλιππος Παπαλεξάνδρου, Εύη Εμμανουήλ, Φαίδων Ταγαράκης

                      

http://e-keimena.gr/

Ένα πολύ ενδιαφέρον site, με άρθρα και απόψεις που αγγίζουν πολλά θέματα,όπως φιλοσοφία,ποίηση,επιστήμη,πολιτική,μουσική...

The Dark Knight Rises (2012)

Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή (The Dark Knight Rises) είναι αμερικανική περιπέτεια, παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν και σε σενάριο του ίδιου σε συνεργασία με τον αδερφό του, Τζόναθαν Νόλαν. Είναι βασισμένη στο χαρακτήρα Μπάτμαν της DC Comics και αποτελεί την τρίτη και τελευταία ταινία της σειράς σκηνοθετημένη από τον Νόλαν. Οι Κρίστιαν Μπέιλ, Μόργκαν Φρίμαν, Μάικλ Κέιν και Γκάρι Όλντμαν επιστρέφουν στους ρόλους τους ενώ στο καστ προστίθενται οι Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, Τομ Χάρντι, Μαριόν Κοτιγιάρ και Αν Χάθαγουεϊ.

Πρεμιέρα: 20 Ιουλίου 2012

Πλοκή:
Μετά το θάνατο του Χάρβεϊ Ντεντ, ο Μπάτμαν παίρνει τη ευθύνη για τα εγκλήματα του Ντεντ με σκοπό να προστατεψει τη φήμη του Ντεντ. Έτσι η αστυνομία της Γκόθαμ Σίτι κυνηγάει τον Μπάτμαν. Οκτώ χρόνια μετά, ο Μπάτμαν επιστρέφει στη Γκόθαμ όπου πρέπει να ανακαλύψει την αλήθεια σχετικά με τη μυστηριώδη Σελίνα Κάιλ, ενώ πρέπει να σταματήσει τα σχέδια του κακού Μπέιν, ο οποίος θέλει να καταστρέψει την πόλη.    

               

Μη με πληγώνεις...!!!

Της Μαρίνας:

Οι άνθρωποι, λειτουργούμε παρορμητικά και απερίσκεπτα.. πολλές φορές λέμε και κάνουμε πράγματα που πληγώνουν τον άλλον, είτε εν βρασμώ ψυχής, είτε από εγωιστική αντίδραση, είτε επειδή θέλουμε να υποστηρίξουμε την θέση μας και να 'χουμε εμείς το δίκιο, είτε ακόμα και για πλάκα, είτε… είτε..!!

Αλλά ξεχνάμε δύο βασικούς παράγοντες… ο πρώτος είναι πως συνήθως θα διστάσουμε να ζητήσουμε την επαύριο συγνώμη, εάν αντιληφθούμε και παραδεχτούμε στον εαυτό μας το σφάλμα μας…

Ο δεύτερος και κυριότερος είναι πως δεν σκεφτόμαστε ότι κάποια στιγμή θα είναι αργά για συγνώμη… θα είναι αργά για συγνώμη, γιατί θα έχουμε αργήσει..!! και θα έχουμε αργήσει, γιατί ο άλλος δεν θα υπάρχει πλέον στην ζωή μας..!!

Και δεν θα υπάρχει πλέον στην ζωή μας όχι λόγω αποστάσεως… η απόσταση δεν σβήνει την ελπίδα πως μια μέρα θα εξιλεωθείς.. ίσως τον άλλον τον συναντήσεις ξανά ή επιδιώξεις κάτι τέτοιο..!! μα δεν θα υπάρχει πλέον στην ζωή μας, γιατί δεν θα υπάρχει πλέον σε αυτή τη ζωή.. και τότε το μόνο που θα σου μένει να σε παρηγορεί κατά τα ανθρώπινα, είναι τα δάκρυα που θα αγωνίζονται να δροσίσουν τον πόνο που θα νιώθεις όταν θα θυμάσαι..!!

Και όταν θυμάσαι, αυτό που σε πληγώνει περισσότερο δεν είναι πως πλέον δεν μπορείς να πεις το συγνώμη… αυτά τα πράγματα μετριούνται διαφορετικά κατά τον Θεό..!! αλλά αυτό που σε πληγώνει είναι η ίδια η πράξη.. τα ίδια τα λόγια.. που θα μπορούσες να μην είχες πει και να μην είχες πράξει εάν τότε ήσουν λίγο διαφορετικός..!! εάν τότε μετρούσες την ίδια την ζωή διαφορετικά..!!

Ας προσπαθούμε να είμαστε σε εγρήγορση και προετοιμασμένοι κάθε ημέρα..!! Να προετοιμάζουμε τον εαυτό μας κάθε πρωί που θα ανοίγουμε τα μάτια μας από τον μικρό θάνατο του ύπνου, πως ίσως σήμερα βρεθούμε σε κάποια αντιπαράθεση ή διαφωνία με τους ανθρώπους που αγαπάμε..!! Και να τον καθοδηγούμε, να τον νουθετούμε τί να πράξει και πως να αντιδράσει σε μια τέτοια περίπτωση... να του υπενθυμίζουμε πως οφείλει να λειτουργεί... πως του πρέπει να λειτουργεί ως άνθρωπος με λογικό νου και καρδιά που δεν την νέκρωσε η αναισθησία του κόσμου τούτου...!!! Ας ξεκινάμε την μέρα μας με αυτή την σκέψη και ας την κρατάμε όσο περισσότερο μπορούμε στο μυαλό μας ή να την επαναφέρουμε που και που..!!

Και αν γίνει κάτι, να δείτε πως αυτή η πρωινή μας σκέψη.. αυτή η κατά διαστήματα μνήμη μας.. θα γίνει αυτομάτως η ασπίδα των αντιδράσεών μας..!! Αυτή θα είναι που ασυνείδητα θα μας οδηγεί στην πιο ορθή αντιμετώπιση των πραγμάτων..!! Με την βοήθεια του Θεού, πάντα…. Γιατί ας μην ξεχνάμε, πως έχουμε να κάνουμε όχι με ανθρώπους, αλλά με ψυχές…!!