Η Μηχανή της Χαράς (2012)

Αυτή λοιπόν είναι η ταινία που πραγματεύεται την ιστορία του...δονητή! Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα καθώς η εφεύρεση του Μόρτιμερ Γκράνβιλ είναι γεγονός, η ηθογραφική κομεντί της Τάνια Γουέξλερ παίζει σχεδόν αποτελεσματικά με την ιδέα της σεξουαλικότητας στο σεμνότυφο, απόλυτα καθωσπρέπει περιβάλλον της βικτοριανής περιόδου. Οι πρωταγωνιστές χειρίζονται έμπειρα το χιούμορ στους διαλόγους....Πάρτε λοιπόν μια γεύση...         

                     

Υπόθεση:  Στο απόγειο της Βικτοριανής σεμνοτυφίας, τη δεκαετία του 1880, ο χαρισματικός νεαρός γιατρός Mortimer Granville (Hugh Dancy) έχει μόλις χάσει τη θέση του στην κλινική που εργαζόταν εξαιτίας της ισχυρής του πεποίθησης στην ύπαρξη μικροβίων. Είναι όμως τυχερός και καταφέρνει να προσληφθεί στο ιδιωτικό ιατρείο του Dr. Robert Dalrymple (Jonathan Pryce), του πιο γνωστού κι επιτυχημένου επιστήμονα σε γυναικείες ιατρικές υποθέσεις. Ως ειδικός σε θέματα υστερίας, ο Dr. Dalrymple θορυβημένος από μια επιδημία που ταλαιπωρεί τις γυναίκες και προκαλεί συμπτώματα όπως κλάμα, νυμφομανία, ψυχρότητα και μελαγχολία, ο διάσημος γιατρός έχει επινοήσει μια θεραπεία που βασίζεται στο πυελικό μασάζ. Ο χώρος αναμονής των δύο συνεργατών σφύζει από πελάτισσες που στριμώχνονται περιμένοντας να ανοίξουν τα πόδια τους και να επωφεληθούν από τη δακτυλική επιδεξιότητα των γιατρών. Όμως, τα χέρια του νεαρού Mortimer τον προδίδουν και ο γοητευτικός γιατρός υποφέρει από κράμπες. Εκτός αυτού υποφέρει κι από ένα σοβαρό δίλημμα καθώς το ενδιαφέρον του μοιράζεται ανάμεσα στις δύο εντελώς διαφορετικές κόρες του αφεντικού του: από την μια, η σεμνή και καλοαναθρεμμένη Emily Dalrymple (Felicity Jones) είναι το πρότυπο της Βικτωριανής αρραβωνιαστικιάς, από την άλλη, η θυελλώδης Charlotte (Maggie Gyllenhaal) εκπροσωπεί την απειλητική γοητεία του φεμινισμού στο ξεκίνημα του. Μέσα στην ατυχία του ο Mortimer θα σταθεί τυχερός, γιατί εκτός από την ανερχόμενη χρήση του ηλεκτρισμού έχει στο πλευρό του έναν πολύτιμο σύμμαχο, τον πλούσιο, γενναιόδωρο και ανοιχτόμυαλο φίλο Edmumd St. John-Smythe (Rupert Everett).

Πρεμιέρα: 26 Ιουλίου 2012  
Σκηνοθεσία: Tanya Wexler 
Σενάριο: Stephen Dyer, Jonah Lisa Dyer 
Παραγωγή: Sarah Curtis, Judy Cairo, Tracey Becker 
Παίζουν: Maggie Gyllenhaal, Hugh Dancy, Jonathan Pryce, Rupert Everett, Felicity Jones, Ashley Jensen, Sheridan Smith, Gemma Jones, Anna Chancellor
Μουσική: Gast Waltzing

Μουσικές ιστορίες

• Woody Herman & Stan Getz - Early Autumn

Όταν ρωτήθηκε γι' αυτό το σόλο, o Getz επεσήμανε ότι δεν είχε δικά του αντίγραφα των παλιών ηχογραφήσεων του. Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Δεν θυμάμαι τι είχα παίξει σ’ αυτό .... Η μουσική μου είναι κάτι που έχει γίνει και έχει ξεχαστεί.» Ωστόσο, αυτή ήταν η στιγμή που θα καθιέρωνε τον Getz στη τζαζ μουσική σκηνή. Αν και η σύνθεση του Ralph Burns είναι ότι πρέπει για τενόρο σαξόφωνο, το σημείο που παίζει το άλτο είναι εξαιρετικό, πριν ακόμη ξεκινήσει ο Getz το δικό του σόλο, το οποίο αποτελεί ορόσημο στην ανάπτυξη της cool τζαζ.

                

Stan Fishelson, Bernie Glow, Red Rodney, Shorty Rogers, Ernie Royal (τρομπέτα)
Bill Harris, Bob Swift, Earl Swope, Ollie Wilson (τρομπόνι)
Woody Herman (κλαρινέτο, άλτο σαξόφωνο)
Sam Marowitz (άλτο σαξόφωνο)
Al Cohn, Zoot Sims, Stan Getz (τενόρο σαξόφωνο)
Serge Chaloff (βαρύτονο σαξόφωνο) 
Terry Gibbs (βιμπράφωνο)
Lou Levy (πιάνο)
Chubby Jackson (μπάσο)
Don Lamond (ντραμς)

• Miles Davis Octet - Moon Dreams

Ο Μάιλς Ντέιβις μελέτησε κάποτε μια σύνθεση του Gil Evans - όπως είπε χαρακτηριστικά - «για μέρες προσπαθούσα να βρω τη νότα που άκουσα», όταν επάλληλες συγχορδίες δημιουργούσαν έναν μυστηριώδη αρμονικό ήχο. Ο Μάιλς αποφάσισε ότι «η νότα αυτή απλά δεν υπάρχει».

Ο Lee Konitz διατηρεί μια ψηλή νότα ενώ τα άλλα όργανα σιγά σιγά παραμερίζουν. Τη στιγμή πριν ο Μάιλς ξαναμπεί, υπάρχει ένας αχνός ήχος που μπορεί να είναι ένα τρίξιμο από το σαξόφωνο του Lee , μια προσωρινή διακοπή της κασέτας, ή ίσως το φάντασμα του απόηχου του Gil Evans. Η εν λόγω αβεβαιότητα συμβάλλει στην παραδοξότητα του κομματιού «Moon Dreams», μία από τις πιο στοιχειωμένες ενορχηστρώσεις της τζαζ μουσικής σκηνής.

                  

Miles Davis (τρομπέτα)
Gerry Mulligan (βαρύτονο σαξόφωνο)
Lee Konitz (άλτο σαξόφωνο)
J.J. Johnson (τρομπόνι)
Max Roach (ντραμς)
Gunther Schuller (γαλλικό κόρνο)
Bill Barber (τουμπα)
Al McKibbon (μπάσο)

Dave Brubeck

Γεννημένος στις 6 Δεκεμβρίου 1920 στο Κόνκορντ της Καλιφόρνια, o θρύλος της τζαζ Dave Brubeck, έχει εξίσου διακριθεί ως συνθέτης και ως πιανίστας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο του Ειρηνικού (College of the Pacific) ίδρυσε με τους συμφοιτητές του, το “ οκτέτο Dave Brubeck ”. Αργότερα, το 1958, ο Dave Brubeck μαζί με τον ντραμίστα Joe Morello, τον μπασίστα Eugene Wright και τον άλτο σαξοφωνίστα Paul Desmond ίδρυσαν το Κουαρτέτο Dave Brubeck, το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία. Ο πειραματισμός του συγκροτήματος με ασυνήθιστες παραγωγές και έργα τζαζ όπως το Blue Rondo a la Turk και Take Five, οδήγησε εκατομμύρια ενθουσιώδεις νέους ακροατές σε ανεξερεύνητες περιοχές της τζαζ. Το κουαρτέτο συνέχισε να ηχογραφεί, να κάνει παραστάσεις και συναυλίες μέχρι και το 1 967.

Ως συνθέτης, ο Brubeck έχει γράψει και - σε ορισμένες περιπτώσεις - έχει ηχογραφήσει έργα μεγάλης κλίμακας, μεταξύ άλλων δύο μπαλέτα, ένα μιούζικαλ, ένα ορατόριο, τέσσερις καντάτες, έργα για τζαζ ορχήστρα, και πολλά έργα για σόλο πιάνο. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει οργανώσει αρκετά νέα κουαρτέτα και συνεχίζει να εμφανίζεται στο Newport, Monterey, Concord και σε διάφορα φεστιβάλ τζαζ. Ο Brubeck έχει εμφανιστεί στο Λευκό Οίκο το 1964 και το 1981 και στη σύνοδο κορυφής του 1988 στη Μόσχα προς τιμήν του Γκορμπατσώφ. Τέλος έχει πάρει 4 τιμητικά βραβεία, το βραβείο BMI Jazz Pioneer, και το 1988, το βραβείο American Eagle που παρουσιάζεται από το Εθνικό Συμβούλιο Μουσικής.

                                 



Επιλεγμένη Δισκογραφία:

• Brubeck Trio with Cal Tjader, Volume 1&2 (1949) 
• Brubeck/Desmond (1951) 
• Stardust (1951) 
• Dave Brubeck Quartet (1951) 
• Jazz at the Blackhawk (1952) 
• Dave Brubeck/Paul Desmond (1952) 
• Jazz at Storyville (live) (1952) 
• Two Knights at the Black Hawk (1953)  
• Jazz at Oberlin (1953) 
• Fantasy Records Dave Brubeck & Paul Desmond at Wilshire Ebell (1953) 
• Jazz Goes to College (1954) 
• Brubeck Time (1955) 
• Jazz: Red Hot And Cool (1955) 
• Brubeck Plays Brubeck (1956) 
• Jazz Impressions of the U.S.A. (1956) 
• Plays and Plays and... (1957) 
• Fantasy Records Reunion (1957) 
• Fantasy Records Jazz Goes to Junior College (live) (1957) 
• Dave Digs Disney (1957) 
• Complete 1958 Berlin Concert (released 2008) 
• Newport 1958 Gone with the Wind (1959) 
• Columbia Records Time Out (1959) 
• Columbia Records/Legacy (RIAA: Platinum) 
• Southern Scene (1960) 
• The Riddle (1960)
• Tonight Only with the Dave Brubeck Quartet (1961, with Carmen McRae) 
• Take Five Live (1961, Live, Columbia Records, with Carmen McRae, released 1965) 
• The Real Ambassadors (1962) 
• Music From West Side Story (1962) 
• Bossa Nova U.S.A. (1962) 
• At Carnegie Hall (1963) 
• Angel Eyes (1965) 
• My Favorite Things (1965) 
• The Last Time We Saw Paris (1968) 
• Adventures in Time (Compilation, 1972) 
• Columbia Records Truth is Fallen (1972) 
• We're All Together Again For the First Time (1973) 
• A Place in Time (1980) 
• Reflections (1985) 
• Blue Rondo (1986) 
• Nightshift (1995) 
• Young Lions & Old Tigers (1995) 
• To Hope! A Celebration (1996) 
• A Dave Brubeck Christmas (1996) 
• In Their Own Sweet Way (1997) 
• So What's New? (1998) 
• One Alone (2000) 
• Double Live From the USA & UK (2001) 
• The Crossing (2001) 
• Vocal Encounters (Compilation, 2001) 
• Sony Records Classical Brubeck (with the London Symphony Orchestra, 2003) 
• Telarc Park Avenue South (2003) 
• The Gates of Justice (2004) 
• Private Brubeck Remembers (solo piano + Interview disc w. Walter Cronkite) (2004) 
• London Flat, London Sharp (2005) 
• Telarc Indian Summer (2007) 
• Telarc Yo-Yo Ma & Friends Brubeck tracks: Joy to the World, Concordia. (2008)
• Sony BMG Their Last Time Out (DBQ recorded Live, 12/26/67) (2011)